วันหนึ่งสองสามีภรรยาได้เดินทางไปพบเพื่อนชาวประมงผู้เลี้ยงลูกจระเข้ไว้ตัวหนึ่ง ขอซื้อลูกจระเข้จากเพื่อนชาวประมงผู้นั้นในราคา 3,000 เบี้ย…เมื่อจ่ายเงินกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สองสามีภรรยาก็นำลูกจระเข้ดังกล่าวไปเลี้ยงไว้ในบ่อขุดข้างบ้านของตน
ต่อมาจระเข้นี้ก็เจริญเติบโตขึ้นทุกวัน จนสองสามีภรรยาไม่สามารถจะหาอาหารมาให้จระเข้กินได้ จึงตัดสินใจปล่อยจระเข้ลงไปหากินที่ในแม่น้ำหน้าบ้าน…จระเข้ตัวนั้นเมื่อไปหาอาหารกินจนอิ่มหนำสำราญแล้ว ก็จะกลับมานอนอยู่ใต้สะพานท่าน้ำของสองสามีภรรยาเป็นประจำ
ต่อมาจระเข้ตัวนั้นก็เติบโตขึ้นทุกวันจนสามารถกินคนได้…แต่สามีภรรยาคู่นั้นก็หาอาหาร
มาเพิ่มเติม
ให้กินอยู่เสมอ…ขณะที่จระเข้ตัวนั้นกำลังนอนอยู่ใต้สะพานท่าน้ำ…จะเป็นด้วยมันหิวอาหาร
หรืออยากลิ้มรสเนื้อมนุษย์ขึ้นมา…พอชายสามีเดินลงมาท่าน้ำ เจ้าจระเข้ก็คาบเอาชายผู้เคยเลี้ยงมันมาลงไปกินเสียในน้ำ
ฝ่ายภรรยาเห็นเหตุการณ์เช่นนั้นก็ไม่สามารถช่วยเหลือสามีได้ นางเสียใจและโกรธจระเข้
ตัวนั้นมากถึงกับร้องออกไปว่า “เมื่อกินผัวของข้าแล้วก็จงมากินข้าผู้เป็นเมียเสียด้วยซิ จะได้ตาย
ไปด้วยกัน”
นางยังด่าจระเข้อยู่ไม่ขาดปาก ในที่สุดก็ถูกจระเข้คาบเอาไปกินเสียอีกคนหนึ่ง
ต่อมาชาวบ้านในแถบนั้นทราบเรื่องที่จระเข้สังหารสองสามีภรรยาผู้หาเลี้ยงมันมาตั้งแต่เล็กๆ…จึง
เรียกจระเข้ตัวนั้นว่า “จระเข้สามพัน” ซึ่งหมายถึงราคาที่สามีภรรยาซื้อมาจากเพื่อนชาวประมง
เป็นมูลค่า 3,000 เบี้ย
และแม่น้ำที่จระเข้ตัวนั้นอาศัยอยู่ชาวบ้านเลยเรียกชื่อว่า “แม่น้ำจรเข้สามพัน” อยู่จนกระทั่งปัจจุบันนี้ |
